Italy : สวยๆ เก็บมาฝาก

ภาพสวยๆจากเมืองต่างๆในอิตาลี เอามาฝากให้ชมกัน ทั้งจาก เวนีซ ปีซา มิลาน ฟลอเรนซ์
และน้ำพุ Trevi ที่กรุงโรม

Vincent Van Gogh : 2

ส่วนหนึ่งจากผลงานสวยๆของ Van Gogh

Vincent Van Gogh

Van Gogh naît en 1853 dans un petit village du Brabant hollandais, Groot-Zundert. L'un de ses oncles étant associé à la plus grande entreprise de ventes de tableaux sur le marché international, la Goupil & Cie, il est engagé comme employé à la galerie de la Haye, puis trois ans plus tard, il travaille pour celle de Londres et enfin celle de Paris. Il a pu être ainsi, en six ans en contact avec l'art des plus grands maîtres. Son manque d'intérêt pour le commerce et l'absence du sens des affaires entraîne son licenciement. Il accepte ensuite de petits métiers dans la banlieue de Londres lui permettant de laisser libre cours à son prosélytisme.
Il revient chez ses parents au début de 1876. Peu à peu, l'idée d'une vocation spirituelle, comme celle de ses ancêtres, prend forme dans son esprit, et son père Theodorus Van Gogh devient son grand modèle. Au printemps 1877, Vincent se rend à Amsterdam pour se préparer aux études de théologie. Il se plonge dans les études des langues mortes, des cours de mathématiques, essayant de combler toutes les lacunes causées par ces années d'errance. Mais Vincent interrompt ses préparations et ne se présente même pas au concours d'entrée. Son incapacité à se fixer quelque part et son agitation perpétuelle ne faisaient qu'empirer. Finalement, le conseil de famille décide que Vincent devait essayer de devenir prédicateur laïque. Il obtient ainsi en 1879 une mission évangéliste dans le bassin minier du Borinage, en Belgique. Le contact avec la misère humaine le métamorphose, un esprit éclairé, sans illusions, s'annonce et en lui naît l'idée d'exalter la condition des plus humbles à travers une création artistique. Après plusieurs mois de silence, Van Gogh reprend contact avec son frère. En juillet 1880, il lui envoie du Borinage une lettre qui marque le début d'une série d'auto-analyses lucides. Il se distancie de plus en plus de ses activités au service des autres.
En comprenant les messages de la foi de façon plus abstraite, en les élevant au niveau de conceptions générales du monde, un nouvel accès à l'art s'ouvrait à lui. Le terme clé de son naturel artistique apparaît dans le terme "mélancolie active". En se consacrant à la peinture, Van Gogh ne désirait pas seulement agir pour les hommes mais voulait que son intervention soit reconnue. Car jusqu'alors, il était un " inactif contre son gré ; un tel homme ne sait parfois pas lui-même ce qu'il serait capable de faire, mais il le sent d'instinct : je suis tout de même bon à quelque chose, je peux justifier mon existence !".
En octobre 1880, Van Gogh se rend à Bruxelles pour entamer une formation artistique assez désordonnée. Il reprend rapidement des études autodidactes remplaçant ainsi la formation académique. Il s'entraîne tout d'abord en copiant divers peintres puis il se lance dans la production de nombreux dessins et peintures décrivant des scènes de la vie paysannes, comme les Mangeurs de pommes de terre ( Avril-Mai 1885, huile sur toile, 81,5x114,5 cm, Amsterdam, Musée Van Gogh ).
Il rejoint son frère Théo, employé à la galerie Goupil, dans un Paris en pleine effervescence artistique. Pendant deux ans, sa soif d'apprendre le conduit dans tous les musées et expositions. Il rencontre de jeunes artistes comme Pissaro et Gauguin et s'inspire d'un nouveau mouvement : le néo-impressionnisme dont la technique picturale est basée sur le pointillisme ( ou divisionnisme ).
En février 1888, il part à Arles. En Provence, tout l'émerveille, le soleil, les vergers en fleurs, les belles arlésiennes. Il travaille beaucoup, avec l'aide financière de Théo, qui lui envoie des tubes de peintures et des toiles. Chaque matin, il quitte son logis, lourdement chargé et circule inlassablement dans la région, à la recherche de motifs et produit un chef d'œuvre après l'autre. " C'est l'émotion, la sincérité du sentiment naturel qui guide notre main, et lorsque cette émotion est parfois si forte que l'on travaille sans remarquer que l'on travaille, lorsque, quelquefois, les coups de pinceau viennent et s'enchaînent, comme les mots dans une conversation ou dans une lettre, il ne faut pas oublier qu'il n'en a pas toujours été ainsi et qu'à l'avenir aussi, il y aura beaucoup de jours décourageants sans la moindre inspiration." Ces phrases extraites de la lettre 504 semblent prophétiques vu l'effondrement qui se produira à la fin de cette année.
Son ami Gauguin le rejoint. Il peint Vincent en plein travail sur un des tableaux de la série Les Tournesols. En dépit de leur amitié, les disputes incessantes aboutissent, le 23 décembre à la crise de Vincent qui menace son ami avec un rasoir à main. Il finit par se trancher une oreille qu'il met dans une enveloppe avant de l'offrir à une prostituée. Il est évident que l'arrivée de Gauguin à Arles a joué un rôle important dans l'effondrement psychologique de Van Gogh. Deux personnalités se sont heurtées et se sont livrées des combats très rudes. A travers Gauguin, son génie artistique est plus que remis en question. Il œuvre jusqu'à l'anéantissement psychique et physique. Victime de délires paranoïaques, il est sujet à de violentes crises. Une requête des habitants d'Arles parvient aux autorités, leur demandant d'interner Vincent parce qu'il constitue un "danger pour la communauté".
A la fin du mois de février, Van Gogh est interné. Pleinement conscient, il se voit enfermé ; on ne lui accorde ni livres, ni peinture, ni même sa pipe. En mai 1990, il entre de son plein gré à l'hôpital psychiatrique de Saint-Rémy-de-Provence. Dans l'atmosphère oppressante et mélancolique des vieux murs, le peintre se concentre entièrement sur son soi-même et les forces psychiques qui l'envoûtent. Elles agissent sur lui dans la mesure où il peut s'en rendre maître dans ses tableaux. Van Gogh contemple son univers intérieur, il ne connaît ni diversions, ni contacts humains et il a naturellement renoncé à ses anciens "poisons". Son assiduité au chevalet n'a sans doute jamais été aussi grande que pendant son séjour à Saint-Rémy. Van Gogh est devenu lui-même sa propre légende artistique. Il offre une nouvelle interprétation de l'unité de l'art et de la vie. L'artiste et l'homme ne se retrouvent que dans la folie, libérés des petits conflits quotidiens. Théo l'a immédiatement compris et formulé dans l'une des lettres : " Tes dernières toiles m'ont fortement donné à réfléchir à propos de ton état d'esprit au moment où tu les as faites. Il y a dans toutes une force de la couleur que tu n'avais encore jamais atteinte jusque là, … ; mais tu es encore allé plus loin, et s'il y a des peintres qui cherchent le symbole sur le chemin de l'altération de la forme par la violence, je trouve cela exprimé dans beaucoup de tes toiles … mais comme ta tête a du travailler, comme tu as osé aller jusqu'à l'extrême limite, là où l'on doit inévitablement être pris de vertige".
Durant l'année de son internement, il peint cent cinquante toiles, parmi lesquelles on compte de nombreux chefs d'œuvre.
Il quitte l'hôpital pour se rendre à Auvers-sur-Oise où le Docteur Gachet, collectionneur, ami de nombreux peintres impressionnistes, a accepté de le prendre en charge et de le soigner. Il va travailler comme un forcené pendant deux mois, produisant plus de soixante-dix tableaux.
Le 27 juillet 1890, dans le champ de blé qu'il a peint quelques jours avant, il se tire un coup de revolver. Il meurt deux jours plus tard dans les bras de son frère Théo, le laissant seul héritier de sa vie, de son œuvre. L'affinité indissoluble des deux frères s'étend au-delà de la mort. Deux mois à peine après la mort de Vincent, Théo sombre à son tour dans la démence pour ne plus en guérir. Désormais la personne de l'artiste Van Gogh était définitivement morte. Il appartenait à Jo, la veuve de Théo, de livrer l'œuvre au public. Elle y réussit au-delà de toute mesure.

ท่องเที่ยว : อิตาลี ( ภาคต่อ )

วันนี้เราเอารูปสวยๆจากประเทศอิตาลีมาฝากกัน หลังจากโพสไม่ติดมาตั้งนาน

สงกรานต์ สนุก...สนุก... ( ภาคต่อ )

ขอโทษนะคะที่ทำให้รอคอยนาน สงกรานต์ สนุก...สนุก... ( ภาคต่อ ) มาแล้วคะ
ความเดิมตอนที่แล้วเราไปถึงที่โป๊ะกันแล้ว หลังจากเฝ้าสังเกตเหตุการณ์ความโกลาหลที่ก้นโป๊ะ ระหว่างที่ฝูงสัตว์น้ำต่างพากันหาทางรอดซึ่งไม่มีแล้วตอนนี้
ลูกเรือผู้ชำนาญการก็เร่งมือ ตักสารพัดสัตว์น้ำน้อยใหญ่ขึ้นไปบนเรือ เสียงฮือ...ฮา...ดังขึ้นเมือ่แมงกระพรุนตัวขาวและโตมาก ขนาดเท่าๆกับโต๊ะเรียนถูกเกี่ยวขึ้นเรือไป ตามไปด้วยหมึกกล้วย ปลาไหลทะเล ( ที่บางคนเถียงเสียงแข็งว่าเป็นงูทะเล) ปูม้าตัวเขื่องๆ ปลาต่างๆ และสุดท้ายพระเอกของงาน หรือดาราดังประจำโป๊ะเมืองแม่กลอง ปลาทู ตัวโตๆยังดิ้นๆอยู่เลย เวลาที่ปลาทูดิ้นลำตัวจะสะท้อนกับแสงแดดเป็นเงาวับๆสวยงามมากๆ วันนั้นนับได้หลายตะกร้า เกือบสิบเห็นจะได้ ถือว่าค่อนข้างเยอะพอควรนะ เอาละแล้วคราวนี้ก็ถึงเวลาว่าต่อจากคราวที่แล้ว
หลังจากนั้นบรรดาผู้ชมบนที่นั่งชั้นหนึ่ง First Class ก็ทยอยกันเคลื่อนตัวลงจากโป๊ะ เราก็รอเวลานี้มานานแล้วที่จะได้กระโดดลงน้ำ หลังจากตากแดดตากลมมานาน เราตั้งใจจะกระโดดลงจากโป๊ะไปเลยไม่รอให้กลับมาที่เรือก่อนแล้วค่อยลงน้ำ แต่แม่ห้ามไว้ก่อน เพราะกลัวจะมีตอใต้น้ำ แต่พ่อบอกว่าไม่มี เราก็เลยถามพี่ลูดเรือ ว่าตกลงแล้วมีตอรึไม่ เขาบอกว่าไม่มี แต่แม่ก็ไม่ให้โดด ระหว่างนั้นพี่วูด ( ลูกพี่ลูกน้องกัน ) ที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำสิ่งที่ฉันให้อภัยไม่ได้ คือ พี่ท่านกระโดดลงน้ำ พร้อมเสียงตะโกนดังลั่น ทำเอาคนทั้งในเรือ และบนโป๊ะตกใจไปตามกัน ตามมาด้วยเสียงน้ำกระจายตูมใหญ่ ตอนนั้นเองเรารู้สึกว่ายอมได้ไงไห้โดนตัดหน้า ต่อหน้าต่อตา พอพี่วูดโผล่ขึ้นพ้นน้ำ เราก็กระโดดตามลงไปเลย ความรู้สึกตอนรู้สึกเลยว่าหัวใจแทบหยุดเต้น ในชีวิตเรากระโดดมาเยอะ ทั้งเรือประมง สะพานคลองชลประทาน หอโดด 34 ฟุต แต่ไม่เคยรู้สึกว่าใจกระตุกขนาดนี้เลย คงเพราะระหว่างลอยอยู่ในอากาศเราเงยหน้าขึ้นมองฟ้าด้วย เลยไม่เห็นน้ำว่าจะถึงเมือ่ไหร่ พอลงมาถึงน้ำแล้วโผล่ขึ้นมา สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ รีบปีนขึ้นเรือแล้ววิ่งขึ้นโป๊ะไปกระโดดลงมาใหม่อีกหลายรอบ ลืมบอกไปนิดนึงว่าโป๊ะสูงไม่แพ้หอโดดเลยล่ะ อาจจะเตี้ยกว่าสักนิด พักใหญ่เรือต้องย้ายที่จอดเพราะลมเปลี่ยนทาง จอดห่างโป๊ะออกไป เราก็เลยย้ายที่กระโดดจากบนโป๊ะไปเป็นบนดาดฟ้าเรือ มีเรื่องที่น่ากลัวกว่าโดดบนโป๊ะอีก เพราะที่ยืนแคบมากและก็ลื่นด้วย แม้จะสูงน้อยกว่าแต่อันตรายกว่า แต่เราก็โดดลงมาอย่างปลอดภัยกันทุกคน ระหว่างที่จอดเรือเล่นน้ำ แม่ครัว ( คุณแม่และคุณป้า ) ก็นำเอาอาหารทะเลสดมาต้มให้เราได้กินกันแก้หิว ทั้งหอยแมลงภู่ดำขึ้นมาสดๆจากเสาโป๊ะ กุ้ง ปู และกั๊งเนื้อหวานๆหอมกลิ่นทะเล ต้มไม่ต้องใส่เกลือเลยมีรสเค็มนิดๆอยู่แล้ว แถบจะไม่ต้องพึ่งพาน้ำจิ้มแต่อย่างได้ พวกเราเล่นน้ำกันอยู่หลายชั่วโมงตั้งแต่ก่อนเที่ยงจนเกือบๆบ่ายสามโมงเย็น ก็ขึ้นเรือกลับ ระหว่างทางกลับกิจกรรมการกินของเราก็ยังไม่หยุดลง หลังจากล้างตัวด้วยน้ำจือกันแล้วก็เอาดินสอพองพอกหน้า ( กันแสบและกันอาการหน้าลอก ) แล้วหลังจากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือนั่งรับลมปนตากแดดกันสักพักพอตัวเริ่มแห้ง ก็เล่นเกมส์ Rich คล้ายๆกับเกมส์เศราฐีละ แต่สนุกกว่าเยอะเลย เกมศืนี้ที่บ้านเราเล่นมาตั้งแต่เรา 6 ขวบนะที่จำได้ ไม่นานก็เห็นฝั่งแล้ว แค่ 2 ชั่วโมงกว่าๆก็ถึงบ้าน หลังจากขนของขึ้นจากเรือและเก็บของเรียบร้อยแล้ว เราก็ออกไปเล่นสงกรานต์กันต่อ เป็นที่สนุกสนาน เฮฮา....
สงกรานต์ของเราปีนี้ผ่านไปอย่างสนุกสนานและคุ้มค่าจริงๆ ไปเที่ยวทะเล ได้กินอาหารทะเลสดๆ เล่นน้ำทะเล มีโป๊ะและดาดฟ้าเรือให้ทดสอบความกล้า
และที่สำคัญไม่ต้องรอรถติดอีกต่างหาก อิอิ แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นบทเรียนคือ ผิวที่เปลี่ยนสีไปเพราะแดดและลมทะเลนี้สิ ไม่รู้เมื่อไหร่จะกลับมาขาวอย่างเดิม ( ซึ่งก็ไม่ได้ขาวมาก ) ทั้งที่ใส่เสื้อแขนยาวแล้วก็ตามแต่เสื้อมันคอกว้างไปนิดนี้สิ คอดำเป็นปลอกคอเลยล่ะ เพราะมั่วแต่ห่วงเกมส์ Rich แท้ๆเลยลืมเปลี่ยนเสื้อ คราวหน้าเราจะเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วค่อยวิ่งขึ้นบ้านไปยิบเกมส์


ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคะ สวัสดีปีใหม่ไทย( ย้อนหลัง ) คะ